Kościół p.w. Św. Trójcy

    Kościół leżący przy ul. Tuchowskiej 5 ulokowany został w dzielnicy podmiejskie zwanej Terlikówką. Data jego budowy nie jest jednoznaczna. Powstał w 1563 lub w 1589 r. staraniem ks. Łukasza Godzinki seniora wikariuszy tarnowskich, a poświęcił go kardynał Jerzy Radziwiłł w 1597 r. W 1858 r. groziła mu zagłada: 

"W roku 1858 pewnego poranka przychodzi do mnie Młyniec kościelny św. Trójcy mówiąc: "Panie dzisiejszy wiatr kościół św. Trójcy obali bo nawet już pod przeciekami wielki się dół pokazał i kościółek chyli się ku upadkowi". Na szczęście przyszedł do mnie Szymon cieśla, któremu mówię: "Szymonie, idźcie zobaczyć, czy to prawda, że kościółek Św. Trójcy upadkiem grozi?" Zobaczywszy Szymon, co się dzieje wraca i stwierdza prawdę doniesioną i dodaje, że jeśli się nie za dnia do w nocy pewnie runie."

Nieoceniony ks. M. Król wyłożył z własnej kieszeni 30 złr, aby kościół do niedzieli cieśla podparł, a następnie uruchomił cały lud tarnowski z ambony tak, że zbudowano kościółek niemal od nowa. Sprawa wymagała wielkiej chytrości, ponieważ kościół znajdował się w nie przepisowej odległości od toru kolejowego (dopuszczano 30 ówczesnych sągów) i groziło mu wyburzenie. W końcu jednak sprawę udało się wygrać i do dziś na belce tęczowej znajduje się napis:

"Król cum plebe pia labentes corrogit aedes" (Król z pobożnym ludem dźwiga upadającą świątynię). Remont ks. M. Króla oraz wewnętrzny w 1965 r. oraz zewnętrzny z okazji tysiąclecia chrztu Polski, a także renowacja wtedy trzech ołtarzy sprawiły, że kościół obecnie znajduje się w znakomitym stanie.

Kościół zbudowany jest w tradycji gotyckiego budownictwa drewnianego, z barokową wieżą. Drewniany, posiada konstrukcję zrębową o ścianach szalowanych, częściowo obitych blachą, pokryty jest gontem. Wieża ma konstrukcję słupową, szalowana zwieńczona jest hełmem podbitym gontem.

Kościół posiada jedną nawę zamkniętą węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Od północy do nawy przylega niewielka zakrystia od południa nowy przedsionek, od frontu kwadratowa wieża o ścianach lekko pochyłych przedzielona gzymsem na dwie kondygnacje. Baniasty hełm wieży ma ośmioboczną latarnię zwieńczoną niską iglicą. Wnętrze nakryte jest płaskim stropem, posiada polichromią dekoracyjną z XX w., na stropie z obrazem N.M.P.

Ołtarz główny pochodzi z I poł. XVII w. i ma charakter wczesnobarokowy z bogatą dekoracją snycerską, z obrazem Św. Trójcy w otoczeniu aniołów w centrum architektonicznej konstrukcji. Renesansowy obraz Św. Trójcy namalowany w typie "Tronu Łaski", pochodzi z I poł. XVII w.

Dwa ołtarze boczne, późnorenesansowe pochodzą z końca XVI w. - lewy ołtarz posiada w centrum obraz przedstawiający Ukrzyżowanie (1597 r.); centralny obraz prawego ołtarza to Koronacja NMP przez Św. Trójcę.

Ambona pochodzi zapewne z I poł. XIX w.. Całość wnętrza uzupełniają dwa obrazy religijne z XVIII i XIX w. oraz krucyfiks barokowy z ok. poł. XVII w. na tęczy.

Powrót